#ตังไม่มีแต่หน้าตาดีไปวันๆ #ชาญแบค ep.29

             "รอด้วยยยยย" เสียงเล็กตะโกนตามหลังร่างสูงที่เอาแต่เดิน โดยไม่สนว่าคนตัวเล็กจะเดินตามทันไหม

             "แว่นนนนนน" ชาญไม่ได้สนใจเสียงของนักศึกษา ที่กึ่งกึ่งเดินตาม ก่อนจะเปิดห้องพักอาจารย์พิเศษ ที่มีไว้สำหรับตน ในเวลาที่ต้องเข้ามาช่วยอาจารย์สอน
             ปัง!
             น้องแบคสะดุ้งทันที ที่ประตูถูกปิดลง ก่อนจะเห็นสายตาดุ ของอีกคนที่มองผ่านแว่นสายตามาที่เขา
            "แว่นโกรธอะไรน้องแบคเหรอ" ชาญละสายตาจากกองกระดาษที่ต้องตรวจงาน มามองเด็กน้อย ที่ตอนนี้หน้าเริ่มเปลี่ยนสี ดวงตาใสๆเริ่มสั่นระริก
           "เอาเก้าอี้มานั่งนี่มา" ชาญเอ่ย
           "น้องแบคกลัวแว่นอะ" แม้ปากจะบอกว่ากลัวแต่ร่างเล็กก็ยอมขยับเก้าอี้ไปนั่งข้างๆ ก่อนที่มือหนาจะวางลงบนกลุ่มผมและขยี้เบาๆ
           "ไม่ได้โกรธ แต่ไม่ชอบให้เล่นกับเพื่อนผู้ชายแบบนั้น" ชาญชายมองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่กำลังทำแก้มป่อง ปากบืนใส่เขา เพราะน่ารักแบบนี้ไง ใครๆถึงเข้าหาไม่หยุดไม่หย่อน
           "เพื่อนๆกันทั้งนั้นเลยนะ น้องแบคไม่ได้คิดอะไร" น้องแบคเกยคางบนโต๊ะทำงาน เพื่อมองใบหน้าคม ที่กำลังเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
           “เสื้อนักศึกษา คราวหลังก็ติดกระดุมให้เรียบร้อย”
           “อื้อหึ” เด็กน้อยพยักหน้าตอบรับพลางส่งยิ้มหวานกลับไปให้อีกคนที่มีท่าทีอ่อนลงกว่าตอนแรกมาก
           “ไม่โกรธน้องแบคแล้วช่ะ” น้ำเสียงสดใส เมื่อเห็นว่าอีกคนที่มองมาที่ตัวเองกำลังอมยิ้ม
           “ก็บอกว่าไม่ได้โกรธ” ชาญพูดพลางกลั้นยิ้ม เมื่อเด็กดื้อเริ่มวอแวเขาด้วยการเอานิ้วจิ้มลงบนกึ่งกลางระหว่างหัวคิ้ว ที่เพิ่งผ่านการขมวดมา
           “ไม่ติดกระดุมแบบนี้ได้ไหม?” ชาญเลิกคิ้วมองเด็กน้อยที่ทำหน้าทะเล้นพร้อมปลดกระดุมเม็ดที่สองออก
            “เดี๋ยวจะโดน” ชาญเอ่ยทพร้อมทั้งดันหน้าอีกคนออกจากหน้าตัวเอง
            “โดนไรเหรอออออออออ” น้องแบคมิวายยังคงดันหน้ากลับเข้าไปเพื่อแกล้งอีกคนที่ตอนนี้ใบหูทั้งสองข้างเริ่มแดงอย่างเห็นได้ชัด
             “โดนแบบนี้ไง”
               พรึบ!
               เสี้ยววิที่ร่างเล็กถูกยกขึ้นวางบนตักหนาด้วยแขนทั้งสองข้างของคนเป็นอาจารย์
             “แว่นอ่าาา น้องแบคตกใจหมดเลย” คนตัวเล็กฟาดลงบนไหล่หนา พล่างหลบสายตาอีกคนที่มองมาที่ตนเอง ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงมาก เหมือนมันจะกระเด็นออกจากออกเล็กๆยังไงยังงั้น ก็เพราะกลิ่นหอมอ่อนๆจากคนตัวโต สายตาที่กระลิ้มกระเลี่ยเวลาที่มองมา ร่วมถึงสัมผัสของมือหนาที่สัมผัสไปมาที่เอวเล็ก
              “ไม่แกล้งแล้วเหรอ หึ” ชาญยกยิ้มเมื่อได้แกล้งเด็กแสบได้ เพราะตอนนี้คนตัวเล็กเอาแต่หลุบคามองต่ำ แถมมือเล็กยังกำสูทเขาแน่นด้วยความเขิน
              “ใครแกล้ง ไม่มีเหอะ” ชาญมองใบหน้าอีกคนที่กำลังขึ้นสี ก่อนจะค่อยๆฝังจมูกลงบนแก้มนึ่มอย่างอดไม่ได้
              “เห้ย! แว่น” มือเล็กรีบจับแกเมทันทีที่ถูกอีกคนขโมยหอมไป
              "หมั่นใส้" ชาญพูดก่อนจะกดจมูกลงที่แก้มนุ่มอีกข้าง ก่อนที่จะค่อยๆจูบซับไปตามกรอบหน้า บางทีเขาก็อดทนมามากแล้ว สำหรับเด็กน้อยคนนี้ ที่ผ่านมาเขาสามารถ มีเซ็กส์กับใครสักคนได้โดยไม่สนใจอะไร แต่กับคนนี้ เขากับอยากถนอม อยากดูแล ค่อยๆซึมซับรสหวานจากดอกไม้ที่เพิ่งผลิบาน
              "วะ...แว่น ไม่แกล้งน้องแบคสิ" มือเล็กกำไหล่หนาแน่น เมื่อริมฝีปากอุ่นๆกำลังจูบซับใกล้ เข้ามาเรื่อยๆ ก่อนที่ริมฝีปากบางได้รูปจะถูกฉกชิมรสหวาน น้องแบคกับต้องหยุดทุกความคิดไว้ เมื่อสายตาคนที่เขารักกำลังจ้องมองมาที่เขา ด้วยความเสน่หาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
              "เด็กดื้อ ต่อไปหนูจะดื้อกับพี่อีกไหมคะ" ใบหน้าเล็กร้อนผ่าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่คิดว่าผู้ชายปากร้าย ที่ดีแต่ด่าและไล่เขา ในวันที่พูดหวานๆจะทำให้ตัวเขาอ่อนยวบยาบได้ขนาดนี้
              "น้องแบคจะไม่ดื้อกับ..."
              "....อาจารย์แล้วครับ" ชาญยกยิ้มกับคำตอบ ไม่คิดเลยว่าเด็กน้อยที่ตอบกลับแบบซื่อๆจะทำให้อารมณ์เขาพุ่งได้ขนาดนี้
              "แล้วพร้อมให้อาจารย์สอนบทเรียนแรกยังคะ"
              เด็กน้อยพยักหน้า แม้จะเขินอายแต่ใจก็บอกให้เขายอม ยิ่งลมหายใจอีกคนราดรดข้างแก้ม ยิ่งทำให้คนตัวเล็กใจเต้นแรก  'เขากำลังจะถูกจูบ'
              
             ก๊อกๆๆๆๆ

            "อาจารย์คะ ขอเข้าพบค่ะ"
            เหมือนเสียงนาฬิกาตอนเที่ยงคืน ที่ทำให้ซินเดอเรล่าต้องวิ่งหนีเจ้าชาย ส่องร่างผละออกจากกันทันทีที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น
            ชาญที่ได้สติดันร่างเล็กบนตัก ให้ลงไปหลบใต้โต๊ะทำงาน ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้เข้าชิดกับโต๊ะทำงาน ปล่อยให้คนตัวเล็กต้องนั่งหลบ โดนที่มีขายาวๆของเขาแย่งพื้นที่ด้านล่าง
           "เข้ามาครับ" เสียงทุ่มเอ่ยก่อนที่ประตูจะเปิดและเผยให้เห็นนักศึกษาในคราสของเขา ที่เดินเขามาชิดโต๊ะทำงานเขา
           "พวกคุณหยุดแค่ด้านหน้าพอ มีอะไรจะถามอาจารย์ครับ"
         
            น้องแบคกลั้นหายใจเมื่อเสียงพูดคุยดังอยู่ไม่ไกล ถ้าทุกคนเห็นเขาที่หลบตรงนี้ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆเลย
            แต่พลันสายตาเขาก็ต้องชะงัก เมื่อภาพตรงหน้า ทำให้หน้าของเขากลับมาร้อนผ่าวอีกครั้ง
ทำไม่ตรงนั้นของแว่นถึงตื่นตัวขนาดนั้น
            เหมือนทุกอย่างอยู่เหนือการควบคุม มือเล็กค่อยวางลงตรงกึ่งกางลำตัว จนเจ้าตัวสะดุ้ง พร้อมทั้งลดมือลงมาบอกปัด
            ครืดดดด
            น้องแบคมองจอที่แสดงข้อความจากอีกคน
         ชาญชาย ชาติชาย เมาลี : อย่าแกล้ง
                                                 : น้องแบค อย่าจับมัน
         เด็กน้อยที่ ชาญ เรียกยกยิ้มอย่างผู้ชนะ ก่อนที่มือเล็กจะลูบไปมาที่เดิม จนบางสิ่งบางอย่างภายใต้กางเกงแสลค จะเริ่มสู้มือ เพราะนั่คือสิ่งที่คนตัวเล็กไม่เคยเจอ มันทำให้หัวใจเขาเต้นแรง  'เขาอยากลอง'
        เร็วกว่าความคิด มือเล็กยื่นขึ้นไปรูดซิปจนสุดก่อนจะเผยให้เห็นชั้นในสีเข้ม ที่มีบางอย่างกำลังดันอยู่ภายใน แม้อีกคนจะห้ามทั้งผ่านข้อความและร่างกาย ที่ขายาวกำลังสะกิดให้คนด้านล่างหยุด แต่ไม่เป็นผลกับเด็กน้อยคนนี้สักนิด เพราะมือที่แสนซุกซนกำลัง ขยับเข้าใกล้เป้าหมายทีะนิด ก่อนที่ท่านั่งเดิมจะถูกเปลี่ยนให้เป็นคุกเข่า
       เสียงพูดคุยดังอยู่ไม่ขาดสาย ยิ่งทำให้เขาอยากแกล้งคนตัวโต เขาอยากรู้ว่า การทำแบบนั้นจะเป็นยังไง
       ดวงตาเล็กเบิ่งโพร่ง เมื่อต้องเจอกับสิ่งที่อยู่ใต้ร่มผ้า
       เอือกกกก
       น้ำลายถูกกลืนคงคออย่างอยากลำบาก เพราะสิ่งที่เห็นตรงหน้ามันมีขนาดใหญ่ เกินกว่าที่เขาคิดไว้มาก
      ภาพคลิปวีดีโอที่เคยแอบพี่ชายดู ผุดขึ้นมาในหัวก่อนที่สมองจะสั่งให้ร่างกายทำตามภาพในหัว มือเล็กรูดรั้งท่อนเอ็นเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆ ขยับตัวเผื่อจะใช้ริมฝีปากสัมผัสส่วนนั้น

   
      ชาญเกร็งตัวทุกครั้งที่ร่างกายด้านร่างถูกสัมผัส เด็กดื้อกำลังซนไม่รู้เวลา เขาแทบจะไม่มีสติตอบคำถามนักศึกษาคนอื่นๆ เพียงเพราะมีนักศึกษาคนพิเศษกำลัง ทำตัวให้เขาหมดความอดทน
     "อ่าา" ทันทีที่ความร้อนมาแตะที่ส่วนปลาย เขาก็เผลอตัว จนทำนักศึกษาคนอื่นๆมองมาด้วยความสงสัย ใบหน้าชุ่มเหงื่อของเขาตอนนี้ คงเหมือนคนที่กำลังยืนตากแดดจ้าในตอนเที่ยงวัน ที่ผุดขึ้นมาจนเช็ดแทบไม่ทัน
     "อาจารย์ไม่สบายหรือเปล่าคะ" นักศึกษาสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นอาการเหงื่อตกของอาจารย์หนุ่มทั้งๆที่แอร์ในห้องตอนนี้เย็นเกินกว่าที่เหงื่อจะออกขนาดนี้
      "ผะ...ผมโอเค พวกคุณมีอะไรสงสัยอีกไหมครับ" ชาญทิ้งตัวผิงเก้าอี้เพื่อมองเด็กดื้อใต้โต๊ะที่กำลังช้อนตาขึ้นมามองเขาอย่างไม่รู้ตัวว่ากำลังจะทำให้เขาคลั่ง
      ปากเล็กๆนั่นที่กำลังพยายามขยับ ทำให้ปากกาในมือเขาตอนนี้แทบหักคามือ ตอนนี้เขาแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
      "ยังไง...ติด..ต่อผมทางไลน์นะ"
      "แต่ว่าอาจารย์...."
      "วันนี้ผมไม่ว่าง...ละ..แล้ว
   แม้คนตัวเล็กจะทำไม่เป็นเลยสักนิด แถมตอนนี้อาจทำแผลให้เขาด้วยซ้ำ แต่เขากับไม่โกรธสักนิด
     "ล็อคประตูให้ผมด้วย" ชาญสั่งนักศึกษาก่อนที่ประตูจะปิดลงพร้อมเสียงล็อค

      "ฟู่ววววว น้องแบค อ๊าาาาา" เขามองลงก่อนจะเจอสายตาสงสัยของอีกคนที่มองช้อนขึ้นมา
      "อย่าหยุด" เป็นชาญที่บอกความต้องการออกไป พร้อมทั้งจับหัวทุยให้ขยับเป็นจังหวะ เพียงไม่นานคนตัวเล็กที่ช่างเรียนรู้ไว้เสียเหลือเกินก็เริ่มขยับขึ้นลงพร้อมกับสองมือที่ทำหน้าที่ช่วยเหลือปากเล็กได้ดี
   
      พรึ่บ!!!!!!!
   
      แบคถูกดึงขึ้นมาพร้อมยกขึ้นมาบนโต๊ะ ที่ตอนนี้ ทุกอย่างหล่นเกลื่อนห้องเพราะฝีมือคนตัวโตกว่าที่กวาดมันลงเพื่อวางร่างเล็ก
     ชาญแทรกตัวลงกางหว่างขาอีกคน ก่อนที่จะจ้องมองใบหน้าเล็กในระยะที่ลมหายใจราดรกดกัน
     "รู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไร" ปากเอ่ยแต่มือหนากับลูบไล้ไปมาที่สะโพกมนอย่างแผ่วเบา
     "แล้วแว่นชอบไหม"
     "ชอบค่ะ...."
     "...แต่ที่นี่ไม่ได้" สิ้นคำพูดร่างสูงก็ผละออกก่อนจะจัดการความเรียบร้อยกับน้องชายตัวเองที่ยังคงตื่นตัวอยู่ แต่เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ที่มาทำอะไรแบบนี้ได้ หากมีคนมาเห็นคนเสียหายจะเป็นเจ้าตัวเล็กที่นั่งทำหน้าแดงอยู่บนโต๊ะทำงานเขา
    "เป็นเด็กเป็นเล็ก ซนนะเราหยิบอะไรเข้าปากมั่วซั่ว" ชาญเอ่ยแซวอีกคนก่อนจะขยี้กลุ่มผมเบาๆ
    "ก็...มันน่ากินนี่นา"
    "เด็กดื้อเอ้ย" ชาญก้มเก็บของ ก่อนจะดันอีกคนออกจากห้องพัก พร้อมกับเก็บชายเสื้อที่พ้นกางเกงออกมาให้เรียบร้อย
      สำหรับครั้งนี้เขาต้องใช้ความพยายามและความอดทนมากจริงๆ ไม่เคยคิดเลยว่าเด็กที่เขาเคยรำคาญจะมีผลต่อใจกับเขามากกว่านี้
     "อาจารย์ รีบๆเดินครับ" ชาญมองคนตัวเล็กที่หันกลับมากวักมือเรียกที่เขาที่เอาแต่ยืนมองร่างเล็กไม่วางตา
                                       

                                       ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้กินพี่นะคะ เด็กดื้อ