cut nc ep.18 #ตังไม่มีแต่หน้าตาดีไปวันๆ #ชาญแบค
หลังจากใช้เวลาชำระร่างกายหลายสิบนาที สายน้ำก็หยุดลง แบค คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบอก ก่อนจะค่อยๆเดินไปและแนบหูเข้ากับประตูไม้ เพื่อเช็คว่าคนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง นอนแล้วหรือยัง
เพราะเขาไม่เคยต้องใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวต่อหน้าใคร แถมยังเป็นคนที่เขาแอบชอบด้วย
แค่คิดก็เขินจะแย่แล้ว
เขาอยากจะกรี๊ดสักแปดล้านรอบ แค่คิดว่าต้องออกไปสภาพนี้ ต่อหน้าชาญ ประตูไม้ค่อยๆถูกแง้มออก ก่อนจะเห็นชาญที่กำลังยืนหันหลังให้เขา
เหมือนกับว่าอีกคนกำลังหาหนังสืออะไรสักอย่างบนชั้นนั้น เขาเลือกใช้ช่วงเวลานี้ที่จะรีบวิ่งจากตรงนี้ไปยังตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่ถูกแง้มไว้
ฟรึบ!
ชาญหันหลังทันที
เมื่อเห็นมีบางอย่างเคลื่อนผ่านหางตา อย่างรวดเร็ว
“ทำไรเตี้ย”
ชาญเอ่ยถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กที่โผล่หน้าออกมาจากประตูตู้เสื้อผ้า
คงเพราะอีกคนตัวเล็กมากจึงทำให้ประตูบานเล็กบังตัวได้มิด
“แฮ่ “ แบคส่งรอยยิ้มกว้างให้กับอีกคนที่มองด้วยความสงสัย
“อย่าหันมาสิ
น้องแบคอาย”
“อายอะไรเตี้ย
ผู้ชายด้วยกัน” ชาญพูดก่อนจะวางหนังสือลงบนชั้นและเดินตรงมาหาคนตัวเล็ก
ที่เมื่อเขายิ่งใกล้อีกคนยิ่งหลบเข้าในตู้เสื้อผ้าเรื่อยๆ
“อย่าเพิ่งเข้ามา!!!!!!!!”
เสียงเล็กตะโกนดัก
นั่นยิ่งทำให้ชาญอยากแกล้งมากขึ้น ใบหน้าเล็กๆที่ไร้เครื่องสำอาง กับผิวขาวๆที่มีน้ำเกาะ
ผมที่เปียกชุ่มมีน้ำหยดในบางครั้งมันทำให้คนตัวเล็กเหมือนลูกหมาที่เพิ่งตกน้ำมาไม่มีผิด
“อายเหรอ”
เขายืนเอียงคอมองอีกคนที่ตอนนี้แทบเข้าไปนั่งในตู้เสื้อผ้า
“ อือหึ”
ชาญยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอีกคนพยักหน้า
“ไม่แกล้งละ
ใส่เสื้อผ้าเถอะ ดึกแล้ว” ชาญพูดก่อนจะหันหลังให้คนตัวเล็ก
แบคมองตามแผ่นหลังกว้างของอีกคน
ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกความกล้า เขาอยากจูบ เขาอยากจูบ
คำนี้วิ่งวนไปมาในหัวเขา แต่เขากลัวว่าอีกคนจะมองไม่ดี แต่เขาก็อยากจูบ
ตอนนี้เหมือนมีมารขาวมารดำ เกาะอยู่ที่ไหล่ และต่างฝ่ายต่างเป่าหูเขา
‘จูบเลย’เสียงตัวฝั่งซ้ายดังขึ้น
‘อย่านะแบค แม่สอนว่าให้รักนวลสงวนตัว’
แบคหันมองไหล่ขวาที่มี แบคตัวสีขาวๆนั่งอยู่
'ใช่ แม่กับพี่สอนว่า เราต้องรักนวล สงวนตัว' เขาคิดตามแบคสีขาว
‘ช้าๆได้พร้าเล่มงามไม่มีอยู่จริง แรดเถอะก่อนจะมีหมาคาบไปนะ’
แบคตัวสีดำกำลังเป่าหูเขา
'ใช่ แค่จูบคงไม่เป็นไรหรอก' เขาเริ่มสับสน
‘อย่าเดินไปนะ น้องแบค อย่าาาาาาาาาาาาาาาาา’
สุดท้ายตัวสีขาวก็เจอเขาปัดตกไหล่ตายไปแล้ว แค่จูบเอง
คงไม่แรดเกินไปหรอก
“แว่น” เสียงเล็กเอ่ยเรียกอีกคนหลังจากที่สวมเสื้อตัวโคร่งทับลงบนบ็อกเซอร์ตัวจิ๋ว
“มีไร อ้าวเสร็จแล้วนิ” ชาญเอ่ย หลังจากเห็นว่าบนร่างกายเขามีเสื้อผ้าครบชิ้น
แบคมองใบหน้าของอีกคนก่อนจะพุ่งตัวไปจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปาก ใช่แล้ว เขาจูบแว่น เขาจูบแว่น กรี๊ดดดดด -///-
ชาญมองคนตัวเล็กที่เพิ่งขโมยจุ๊บเขาและหนีลงไปนอนบนเตียง
ภาพที่เจ้าหมาน้อยมุดผ้าห่มแค่หัว ทำเขาอดจะขำไม่ได้ นี่แบคคิดว่าการเอาหัวมุดผ้าห่มแล้วจะทำให้เขามองไม่เห็นเหรอ เด็กน้อยเอ้ย
เด็กน้อยตรงหน้าจะรู้ไหมนะ ว่าผิวขาวๆที่โผล่พ้นบ็อกเซอร์กำลังทำ เขาใจสั่น
บวกกับความน่ารักเวลาเขินอายยิ่งทำให้อีกคนน่าฟัดเป็นที่สุด
“เมื่อกี้ทำอะไร”
ชาญทำเสียงเข้มถามอีกคน แต่ใบหน้าในตอนนี้เขากับยิ้มจนแก้มแทบแตก
เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยของเขา กำลังค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มผืนหนา
เห็นเพียงดวงตาโตๆ ที่กำลังมองมาที่เขาอย่างสำนึกผิด
“แว่นโกรธน้องแบค
ที่ขโมยจูบเหรอ” เสียงที่พูดเบาๆกับดวงตาที่เริ่มมีน้ำใสๆเอ่อคลออย่างน่าเอ็นดู
“แบบนั้นใครเขาเรียกจูบ”
สองมือหนายื่นไปจับใบหน้าของแบคก่อนค่อยประกบปากลงอย่างแผ่วเบา เพราะไม่เคยจึงทำให้คนตัวเล็กหดเกร็งทันทีที่ถูกรุกล้ำริมฝีปาก ชาญค่อยๆเม้มริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบาและค่อยลงน้ำหนักเพื่อให้เด็กน้อยของเขาไม่ตื่นกลัว
และโอนอ่อนตามอย่างไม่รู้ตัว ทันทีที่ปากเล็กเปิดปาก
เขาก็ไม่รอที่จะสอดแทรกลิ้นร้อนและค่อยๆชิมความหวานอย่างแผ่วเบา
มือหนาค่อยๆสอดแทรกเข้าไปในเสื้อตัวโคร่ง
ปลายนิ้วค่อยๆไล้ไปมาตามแผ่นหลังอย่างแผ่วเบา
โดยที่มืออีกข้างยังคงทำหน้าที่ประคองใบหน้าให้ได้องศาที่ดี
เด็กน้อยที่ไม่ประสีประสากับการจูบแต่พยายามที่จะไล่ตามลิ้นร้อน แบคจะรู้ไหมนะว่าความไร้เดียงสาของตนเองกำลังปลุกอารมณ์ของเขาจนแทบอยากกะกดอีกคนลงเตียงซะตอนนี้
“อ๊ะ”
ทันทีที่มือหนาสอดผ่านหัวกางเกงตัวจิ๋ว
ก็ทำให้คนตัวเล็กผละออกจาอ้อมกอดเขาอัติโนมัติ ใบหน้าแดงระเรื่อตอนนี้ กำลังหลบสายตาเขาที่มองด้วยความหลงไหล
“นี่ต่างหากที่เรียกว่าจูบ
เจ้าหนู” เขาบอกคนตัวเล็ก ก่อนจะลุกขึ้นเต็มตัว เขาควรออกไปสูดอากาศด้านนอกสักนิด
เพื่อระงับสติที่กระเจิงไปเพราะคนตัวเล็ก
“แว่น”
เสียงเล็กที่เอ่ยขึ้น พร้อมอ้อมกอดเล็กๆ ที่กำลังโอบรอบเอวของเขา
“นะ...น้องแบค ไม่เคย”
สิ้นประโยคตะกุกตะกักนั้น ทำให้อีกคนยกยิ้มอย่างเอ็นดู
เขาไม่รู้ว่าใช้คำนี้กับคนนี้ไปสิ้นเปลืองแค่ไหน เพราะไม่ว่าแบคจะทำอะไร
ก็น่าเอ็นดูสำหรับเขาไปเสียหมด
ชาญหันกลับไปมองอีกคนที่ตอนนี้กำลังฝังใบหน้าเข้ากับซิกแพคของเขา
ยิ่งอยู่แบบนี้ยิ่งทำให้เขาเห็นว่าอีกคนตัวเล็กแค่ไหน
“ไม่ได้ว่าอะไร”
ชาญค่อยๆวางฝ่ามือลงบนกลุ่มผม ก่อนจะลูบเบาๆเพื่อปลอบใจอีกคน
“แต่...ถ้าแว่นจะสอน
น้องแบคก็ยินดีนะ” แบคช้อนสายตามองคนที่ตัวสูงกว่า ก่อนจะหลบสายตาอีกครั้งด้วยความเขินอาย
“วันไหนพร้อม
พี่จะสอนหนูนะ” แบคมองคนตัวสูงทันที ที่อีกคนเอ่ยจบประโยค
“พะ..พี่ งั้นเหรอ”
แบคไม่สามารถกลั้นยิ้มได้จริงๆ เพียงแค่ชาญแทนตัวเองว่าพี่
ก็ทำหัวใจดวงน้อยๆมันพองโตอย่างน่าตกใจ
“นอนเถอะนะ ดึกแล้ว”
ชาญดันตัวอีกคนให้นอนลง ก่อนที่เขาจะตามขึ้นไปบนเตียง
ผ้าห่มผืนหนาถูกดึงขึ้นมาพร้อมกับไฟห้องที่ดับลง
ตอนนี้คงมีแค่เสียงหัวใจสองดวงที่เต้นแข่งกันอย่างไม่รู้เหนื่อย
ที่ผ่านมาเขาพยายามที่จะไม่หลงรักรอยยิ้มสดใสของแบค พยายามไม่เอ็นดูแก้มป่องๆเวลางอน
พยายามไม่หลงรักเสียงเจื้อยแจ๊ว หรือความพยายามที่จะปรับตัวเข้ากับเขา
เขาพยายามห้ามใจตัวเอง แต่สุดท้ายแล้ว หัวใจเขาก็แพ้ให้คนตัวเล็กคนนี้จนได้
“ทำแบบนั้นไม่ได้...”
ท่ามกลางความเงียบ กับมีเสียงเล็กๆของแบคดังขึ้น
“แต่นอนจับมือกันได้นะ”
สิ้นประโยคอนุญาต มือหนาก็ขยับไปกุมมือเล็กทันที สองมือที่ต่างขนาด
ค่อยกระชับฝ่ามือเข้าหากัน แบคเพิ่งรู้ว่า แค่การจับมือ
ก็ทำให้หัวใจแทบกระเด็นออกมาจากอกเล็กๆได้
___________________________________________________________________________
น้องยังเด็กอาจจะใสใส 15+ ไปก่อนนะคะ
เจอกันตอนหน้านะคะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น